Bir Destandır Çanakkale

Bir Destandır Çanakkale

Bir destandır Çanakkale
Ve bu şanlı destanı,
Şehit kanıyla sulanmış,
Dağıyla, taşıyla,
Çanakkale toprağı anlatır tüm çağlara!

Yıl 1915
Puslu, ruhları bunaltan bir mart sabahı,
Yaşanacakları haber almış gibidir Çanakkale semaları
Gökte bulutlar mahzun,
Denizse hırçın ve dalgalı

Bir donanma ağar boğaza,
Hepsi ölüm saçan onlarca zırhlı
İnsanlıktan nasipsiz binlerce eli silahlı,

Aç kurtlar gibi saldırıyorlar boğaza
Kibirleri hırslarından
Hırsları kibirlerinden büyük
Akıllarınca bir günde geçecekler boğazı
Tamamen gömecekler tarihe
İnleyen “hasta adam”ı



Türk’ü tanımamıştır kandırılmış Anzak
Cihanın hâkimi
Dünyanın sahibi
Kendileridir ancak!
Boğazı geçmek mi?
Çok kolay!
Yenilmek mi?
Mümkün olmayacak bir olay!

İşte o an bir destan yazılır Çanakkale’de,
Anadolu’dan, Kerkük’ten, Selanik’ten, Kırım’dan
Akar Mehmetler, Aliler, Muratlar Çanakkale’ye
Kimi on beşinde, kimi yirmisinde
Ayrılırlar ana kucağından,
Yavrudan,
Yardan,
Allanırlar, pullanırlar ana eliyle
Kınalanırlar “Allah’a kurban olsunlar” diye
Kimi Murat, kimi Hasan kimi Ökkeş’tir
Ama her biri “İsmail” namzedi birer Mehmet’tir!

Bu narin bedenler Çanakkale’de devleşir,
Düşmanın önünde her an yüceleşir,
Kilitbahir’de Seyit olur,
İki yüz okkalık mermi erir sırtında
Düşmanın hezimeti bu mermiyle gelir.

İman Çanakkale’de maddeleşir,
Top olur, mermi olur,
Anzak’ın tepesinde patlayan gülle olur!

İmkânsızlar, imkansızlaşır Çanakkale’de,
“Patlamaz” denen mayınlar döşenir Nusret’le
Nusret ki minicik cüssesiyle,
Adına yaraşır iş görür Çanakkale’de.
Nusret “Allah’ın yardımı” demektir.
Bu yardım mazlumlara her daim göklerden gelir,
Döşer mayınları Boğaza Nusret
O mayınlar ki elde kalan son cephanedir,
Bu 26 mayın Boğazın tüm kaderidir,
Her biri birer ecel olur zalim düşmana,
Koca koca zırhlılar gömülür
Boğazın soğuk sularına...

Düşman acımasızdır Çanakkale’de,
Düşman hain mi hain!
Nedendir bilinmez bu mazlum millete bu kin!
Bu kinle bombalanır “Sargıyeri Hastanesi”
Bir anda şehitliğe ulaşır
On sekiz bin yaralı Türk eri.
Kanlar sel olur akar ”Zığındık “ deresine,
Bu vahşeti dağ, taş, ağaç anlatır,
Gelecek nesillere!

Mehmetler Allah der Anzak’ın karşısına dikilir,
Çanakkale’de vatan bir başka türlü sevilir,
Bir Mehmet’in karşısında kırk Anzak,
Üstte mintan,
Altta çarık,
Delik, deşik, yamalı
Karavana her daim; yağsız bulgur aşı
Ama bir an görünmez Mehmet’in gözünde,
Korkağın, yılgının, acizin bakışı! ..

Mehmetçik Çanakkale’de her an devleşir,
İnsanlık bilmez düşmanına,
Şanlı bir insanlık dersi verir.
Yaralı düşmanına bile uzatır şefkat elini,
Kendi yarasına ot tıkarken,
Düşmanının yarasına sarar
Ana yadigârı mendilini!

Topun, güllenin, makinelinin karşısında “çakmaz tüfek”,
Tüfeğe bile hacet yok;
Mehmet’te koca bir yürek!

Onda iman çelikleşir, abideleşir,
Mehmetler ebedlere dek ölümsüzleşir,

Kibirle gelen düşman ardına bakmadan kaçar,
Şehit Çanakkale’den cennete kucak açar!

Çanakkale’de rüzgâr bir başka eser,
Ilık, şefkatli ve nazenin…
Mehmetlerini okşar,
Bir ananın sımsıcak eliyle
Yattığı yerde mahzun olmasın diye!

Çanakkale’de güneş bir başka ısıtır toprağı,
Bir yavuklu sevgisiyle,
Sarar sarmalar kanlı bedenini…
Altında yatan Mehmet’i üşümesin diye!

Çanakkale’de çiçekler bir başka türlü açar,
Kan kırmızıdır hepside,
Gülü, lalesi,gelinciği,
Hatta kardeleni…
Rengini şehidinin kanından aldığı bilinsin diye!

Ve bir destandır Çanakkale,
Her karışında yüzlerce misket, binlerce mermi…
Her karışında şehidimin kanı!

Ve şanlı bir destandır Çanakkale,
Kurtarmak için mübarek vatanı,
On beşinde toprağa düşmüş “Yiğit MEHMET” leriyle! ..

Derya Akgün